Kim jestem i czego uczę.
Szymon Harbuz
Mam na imię Szymon. Urodziłem się w 2000 roku.
Uczę języka angielskiego. Nie takiego, jak w szkole - takiego, jaki jest naprawdę.
Sam języka zacząłem się uczyć w wieku trzech lat. Bez niej nie byłbym tym, kim jestem. Nigdy nie odkryłbym przez internet polityki świata. Nie zwiedzałbym na własnę rękę Edynburga, nie dyskutowałbym z miejscowymi w Glasgow, nie odkryłbym moich dzisiejszych zainteresowań, nie czytałbym nietłumaczonych na polski książek, nie stworzyłbym tej strony, którą przeglądasz, nie poznałbym Oscara Wilde’a w oryginale. A także jako niepełnoletni nie dostałbym pracy w UK.
W czasie czternastu lat nauki nigdy nie uczestniczyłem w drogich obozach językowych. Nigdy nie zamęczałem się nad podręcznikami ze szkół językowych. Nie pamiętam, kiedy przestałem przejmować się zadaniami domowymi.
A teraz, w wieku dziewiętnastu lat, znam angielski literacki tak, że piszę w nim z taką łatwością, jak po polsku; naśladuję w mowie lokalne akcenty. Swobodnie dyskutuję z native speakerami.
Uczę tak, jak sam się nauczyłem. Nie używam wyszukanych metod. Niezależnie od tego, czy pracuję z tymi, którzy w szkole są w plecy, czy z tymi do przodu, czy nawet z tymi, którzy są już po szkole, mam kilka prostych zasad:
To nie szkoła.
Długie, wyrwane z kontekstu listy słów z tłumaczeniem i ogłupiające zadania z wypełnianiem luk ograniczam do minimum.
(zobacz więcej)
Mówienie.
Niezależnie od poziomu nauczania, na lekcjach mówię po polsku tak mało, jak to tylko możliwe. Uczę poprawnej wymowy.
(zobacz więcej)
Czytanie.
Nowe słowo najlepiej zobaczyć w żywym tekście. Używam zawsze prawdziwych tekstów, nie tych z podręczników.
(zobacz więcej)
Pisanie.
Wpisywanie słów w luki jest niczym w porównaniu do pisania całych zdań. Ćwiczenia pisarskie używam przy każdej możliwej okazji.
(zobacz więcej)